وبلاگ جامع اسلام اهل بیت

انسان باید در سفر، نمازهای چهار رکعتی را شکسته (یعنی دو رکعتی) به جا آورد؛ به شرط آنکه مسافتی که در مسافرت طی می کند، هشت فرسخ شرعی و رفت و آمد جمعا بشود 45 کیلومتر یعنی به اندازه 22/5 کیلومتر از محل سکونت دور شود و از آنجا که سفر را آغاز کرده، به اندازه ای دور شود که دیوارهای آنجا را نبیند و اذان آنجا را نشنود؛ ولی اگر پیش از آن بخواهد نماز بخواند، نمازش تمام است.

در این موارد نماز در سفر تمام است

1- قبل از آنکه هشت فرسخ برود، از وطن خود بگذرد و یا در جایی ده روز بماند.

2- از اول قصد نداشته به سفر هشت فرسخی برود و بدون قصد، این مسافت را پیموده است؛ مانند کسی که به دنبال گم شده ای می گردد.

3- کسی که شغل او مسافرت است، مانند راننده قطار و ماشینهای برون شهری، خلبان، ملوان(در سفری که شغل اوست).

4- به فتوای رهبر معظم انقلاب اسلامی، کسانی که شغلشان در سفر است یا برای کارشان، حداقل در کمتر از ده روز به محل کار سفر می کنند، مانند کسانی هستند که شغلشان مسافرت است؛ یعنی باید نمازهای چهار رکعتی را در این گونه سفرها تمام بخوانند و روزه شان صحیح است؛ مانند معلمانی که برای تدریس، یا کارمندانی که برای انجام وظیفه، یا کارگرانی که برای کار، مثلا هر هفته یک بار به محل کارشان می روند و بر می گردند، که نمازشان در سفر برای شغل، تمام است؛ ولی سفر برای تحصیل، حکم سفر برای شغل را ندارد؛ مگر آنکه تحصیل کار و شغل او باشد.

در این مکانها نماز تمام است:

1- در وطن.

2- در جایی که انسان می خواهد بماند یا قصد ندارد کمتر از ده روز بماند.

3- در جایی که سی روز با تردید مانده است؛ یعنی معلوم نبوده که می ماند یا می رود، و تا سی روز به همین حالت مانده و جایی هم نرفته است، در این صورت باید بعد از سی روز نماز را تمام بخواند.

وطن کجاست؟

1- وطن، شهر یا روستایی است که انسان برای اقامت و زندگی خود برگزیده است؛ چه در آنجا به دنیا آمده است و وطن پدر و مادرش باشد، چه خودش آنجا را برای زندگی اختیار کرده باشد.

2- تا انسان قصد ماندن همیشگی در غیر وطن اصلی خودش را نداشته باشد، آنجا وطن او حساب نمی شود.

3- اگر کسی قصد دارد در محلی که وطن اصلی او نیست، مدتی بماند و بعد به جای دیگری برود، آنجا وطن او حساب نمی شود ولی اگر نیت ده روز را داشته باشد می تواند نماز را کامل بخواند و روزه اش صحیح است، ولی اگر به جای دیگری برود و دوباره برگردد، نمی تواند نماز را کامل بخواند.

4- اگر انسان بدون قصد ماندن همیشگی، در جایی آن قدر بماند که مردم او را اهل آنجا بدانند، آنجا حکم وطن او را دارد.

5- اگر شخصی به جایی برود که قبلا وطن او بوده، ولی هم اکنون از آنجا صرف نظر کرده است و قصد ندارد دوباره برای زندگی به آنجا برگردد، نباید نماز را تمام بخواند، گرچه وطن دیگری هم برای خود انتخاب نکرده باشد.

6- مسافری که به وطنش بر می گردد، وقتی دیوار وطن خود را می بیند و صدای اذان را بشنود، باید نماز را تمام بخواند.